در مجموعه‌ی
«لرزش حضور»، عکاس از جایگاه ناظر بیرونی فاصله می‌گیرد و خود را درونِ ریتم آیین
رها می‌کند. تصویر در این‌جا نه سندی از یک مراسم جمعی، بلکه بازتابی از تجربه‌ی
زیسته و درونی هنرمند است؛ تجربه‌ای که از دلِ حرکت، صدا و تکرار زاده می‌شود.
هر قاب حاصل
واکنشی بداهه‌گون به لحظه‌ای است که در آن بیننده و آیین در هم ادغام می‌شوند. در
چنین موقعیتی، دوربین دیگر ابزار ثبت نیست، بلکه امتداد ذهن و بدن عکاس است؛
ابزاری برای نوشتنِ بصریِ احساسی زنده و ناپایدار.
فرم‌های لرزان، اعوجاج‌های نوری و هم‌پوشانی چهره‌ها و اشیا، به زبان تازه‌ای در عکاسی آیینی بدل می‌شوند؛ زبانی که به‌جای روایتِ مناسک، به جوهره‌ی حسی آن نزدیک می‌شود. بداهه در این رویکرد، نوعی اعتماد به ناخودآگاه بصری است؛ لحظه‌ای که تصمیم، ادراک و احساس هم‌زمان رخ می‌دهند.
این مجموعه در ادامه‌ی مسیر پژوهشی و هنری غلامرضا حیدرپناه در حوزه‌ی «بداهه‌گرافی آیینی» شکل گرفته است. او در تداوم مجموعه‌های پیشین خود، توانسته با حفظ این رویکرد بداهه‌محور و تجربی، به بیانی شخصی و منحصربه‌فرد در عکاسی آیینی دست یابد؛ بیانی که میان مستند و خیال، میان حضور و غیاب، مرز تازه‌ای ترسیم می‌کند.
«بداهه‌گرافی آیینی» تلاشی است برای یافتن نقطه‌ای میان دیدن و زیستن؛ جایی که مرز میان مستند و خیال، عینیت و درونیت از میان می‌رود. مجموعه‌ی «لرزش حضور» در همین مرز شکل می‌گیرد؛ جایی که تصویر نه بازنمایی واقعیت، بلکه بازتاب حضور انسان در مواجهه با حقیقت آیینی است — حضوری لرزان، انسانی و صادق.
