این یک عکاسی بداهه است…
شاید دیگر وقت آن گذشته که برای عکاسی فقط دکمه دکلانشور دوربین را فشار دهیم، اینجاست که راه عکاسان از هم جدا می شود و آنهایی به سرمقصدِ معلوم می رسند که در حین فشردن دکمه ی دکلانشور یا بهتر بگویم قبل از آن، عکس را به عنوان یک تصویر ذهنی در ذهن خود تصویر کرده و فقط با فشردن آن دکمه آنرا ثبت کنند؛ امّا ثبتی که منحصر به فرد است ولی عالم گیر. عالم گیر از آن جهت که حرف های ناگفته ای دارد که با چشم هایی که آنها را در آینده می بینند گفته می شوند. مجموعه کولبرف با این هدف عکاسی شده که بتواند با دیدی منحصر که عکاس نسبت به اطراف خود داشته است، مخاطب هم به زعم خود همراه شود و آنِ خود را با در نظر گرفتن عنوان مجموعه دریابد.
رازید ولی نهفته در برف – ناگفته و ناشِنُفته در برف – چون کوه خموش و بار بر دوش – اسرار مگو نهفته در برف – با روی کبود چون بنفشه – مانند گلی شکفته در برف – هم بُرده ی خویش کرده خالی – هم گوهر خویش سُفته در برف – گوش شنوا ندیده بر خاک – شرح غم خویش گفته در برف – با شوق بهار رفته در خواب – از چهره غبار رفته در برف – رفتید و چو کبک سر به زیرید – ای کولبرانِ خُفته در برف “نصرت رحمانی”
